Mszy św. przewodniczył ks. bp Jacek Kiciński CMF. Wprowadzając do liturgii, ks. Krzysztof Hajdun, proboszcz parafii zaznaczył, że IV Niedziela Wielkanocna to Niedziela Dobrego Pasterza. Ks. Hajdun przywitał także delegację “NSZZ Solidarność”, którzy modlili się na tej Eucharystii. - Wiemy dobrze, że ludzie opiekujący się chorymi też chorują, to jest ważne, abyśmy także otaczali ich swoją modlitwą - mówił ks. Krzysztof Hajdun.

Na początku homilii bp Kiciński postawił trzy pytania: Co znaczy być dobrym pasterzem wg Jezusa? Jaki jest warunek przynależności do owczarni Jezusowej? Jakie są konsekwencje bycia we wspólnocie z Jezusem w Jego owczarni?

Odpowiadając na pierwsze pytanie bp Jacek rzekł: - Przede wszystkim to znać swoje owce i to po imieniu. Wczuwać się w ich potrzeby, być bardzo blisko, znać ich życie, dać się poznać. Owce poznają pasterza po jego głosie. Dobre słowo zawsze ma moc przyciągania, a złe odstrasza, paraliżuje. Należy także stać na straży owczarni - pilnować, doglądać i pielęgnować, a jednocześnie oddalać zagrożenie. Gdy zajdzie potrzeba, pasterz oddaje swoje życie za owce. Przyprowadzać innych, którzy są daleko od owczarni.

Jezus swoim życiem ukazuje jaki powinien być dobry pasterz - Jezus cały czas czuje się kochany przez Ojca i czuje się zaopiekowany. Dobry pasterz to ten, który doświadcza miłości Boga i nią dzieli się z drugim człowiekiem - powiedział bp Jacek.

Warunek przynależności do owczarni Jezusowej jest tylko jeden - Być posłusznym Jego słowu. Jezus mówi - “Moje owce słuchają Mego głosu - zaznacza bp Kiciński.

Udzielając odpowiedzi na trzecie pytanie hierarcha powiedział: - Na pierwszym miejscu to żyć we wspólnocie z innymi, bo Jezus nas gromadzi we wspólnocie. A potem czuć się kochanym i potrzebnym. Być zaopiekowanym i mieć poczucie bezpieczeństwa. I wtedy nastanie “jedna owczarnia i jeden pasterz”.

Bp Jacek Kiciński zwrócił uwagę na trudność jakim jest jedność w świecie i społeczeństwie - Słowa Jezusowe o nastaniu jednej owczarni i pasterza, wydają się czymś dalekim, nieobecnym, nierealnym. Dlatego, że żyjemy w świecie bardzo podzielonym, skłóconym, zdystansowanym, niewrażliwym na drugiego człowieka, jego cierpienie i odrzucenie. Jako społeczeństwo przyzwyczailiśmy się do codziennych komunikatów, wiadomości związanych z pandemią. Codziennie dowiadujemy się ile osób zostało zakażonych, ile osób jest w szpitalach i pod respiratorami, ile osób zmarło. Na początku każdy z nas przeżywał to, a dziś okazuje się, że można i z tym się oswoić. Można przyzwyczaić się do choroby, cierpienia drugiego człowieka, a nawet oswoić się z jego śmiercią. Dlatego jako społeczeństwo stajemy się obojętni, zapatrzeni w dal lub w siebie i bardzo często mijamy tych, którzy są obok nas i potrzebują naszej pomocy. Czy tak naprawdę jest w naszym życiu? Czy przyzwyczailiśmy się do tego wszystkiego? Czy oswoiliśmy się z cierpieniem? Okazuje się, że nie do końca. Bóg mówi do nas! Bóg stawia nam konkretne osoby w naszym życiu i mówi: Zatrzymaj się! Dokąd biegniesz! Nie omijaj tego człowieka, który jest na twojej drodze życia. Bóg mówi: To jest ten czas, którego już nie odwrócisz. Zatrzymaj się dziś, abyś jutro nie żałował. - nauczał biskup.

W dalszej części kaznodzieja przytoczył historię pewnego mężczyzny, który wielokrotnie jadąc samochodem mijał wypadki samochodowe, niektóre ze skutkiem śmiertelnym. Za każdym razem ktoś już udzielał pomocy. Gdy podjął refleksję - “Co bym zrobił, gdybym był sam na sam z człowiekiem, który potrzebuje pomoc?”. Zdarzyła się taka sytuacja, a bohater zauważył mężczyznę leżącego na chodniku. Pierwotnie go minął, ale po chwili wrócił i pomógł mu. Podczas udzielania pomocy pojawił się brat człowieka poszkodowanego. Opowiedział historię swego brata, który był poważanym człowiekiem, pracowitym, ale gdy pogorszył się stan jego zdrowia został zwolniony i popadł w alkoholizm. - Taką historię może opowiedzieć każdy z nas. Jakże trudno zatrzymać się przy drugim człowieku i poświęcić swój bezcenny czas. Jak łatwo minąć człowieka, który staje się coraz bardziej obcy, anonimowy i daleki. Trzeba sobie powiedzieć wyraźnie. Jesteśmy dziećmi współczesnej epoki i każdego dnia stoimy przed wyborem, czy być dobrym pasterzem, który poświęci swój czas, czy być najemnikiem, który ucieka i myśli o sobie - mówił bp Jacek.

Kaznodzieja zwrócił uwagę, że są takie momenty, gdy stykamy się z cierpieniem i jednocześnie chcemy nazywać się uczniami Pana Jezusa - Może byliśmy świadkami wypadków, które miały miejsce w naszych zakładach pracy, a ich skutkiem była śmierć lub trwałe kalectwo. Ile jest dziś osób, które stało się ofiarami stale rosnących wymagań w pracy. Ile z nich dziś doświadcza chorób zawodowych, kalectwa. Znów powstaje pytanie - kto dziś się nimi interesuje? Kto interesuje się rodzinami tych, którzy zginęli w wypadku, kto pomaga w rehabilitacji chorych? Okazuje się, że nie wystarczy dziś powiedzieć “współczuję” i ręce rozłożyć. Nawet dzisiejsza pandemia obnaża nasze słabe strony, nasz egoizm i zatroskanie o siebie - powiedział bp Kiciński.

Podsumowując padły słowa refleksji do każdego słuchającego - Uczmy się od Chrystusa bezinteresownej miłości, umiejmy pocieszać strapionych, nieśmy nadzieję chorym i cierpiącym, nie bójmy się bezsilności. Pomagając nie czyńmy tego sami, nie dzielmy ludźmi i bądźmy miłosierni, jak on jest miłosierny.

Warto zaznaczyć, że 28 kwietnia obchodzony jest Międzynarodowy Dzień Pamięci Ofiar Wypadków przy Pracy i Chorób zawodowych.