Reklama

Zdrowie

4 lutego - światowy dzień walki z rakiem

Wiedzieć, co jest ważne

Niedziela małopolska 6/2012

Bożena Sztajner/Niedziela

Gdy była w liceum, zachorowała na złośliwy nowotwór piersi. Dziś jest architektem, żoną i matką. Zajmuje się projektowaniem wnętrz i mody. Wiedzę na te tematy przekazuje studentom krakowskich szkół artystycznych

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Reklama

O Bogusławie, mieszkającej w Modlniczce k. Krakowa, po raz pierwszy usłyszałam prawie 2 lata temu. Grażyna Korzeniowska, prezes krakowskiego Towarzystwa „Amazonek”, opowiadała mi o kobietach, które pokonały nowotwór piersi, które po mastektomii i leczeniu wracają do normalnego życia, udowadniając, że jest to możliwe. Ponieważ ludzie często nie chcą mówić o takich przeżyciach, więc pełna obaw zadzwoniłam do Bogusławy Nastaborskiej-Lisowskiej. Mój niepokój okazał się niepotrzebny. Pani architekt opowiedziała o trudnym doświadczeniu życiowym:

- Mogę powiedzieć, że lubię to, co robię, i robię to, co lubię. Mam od 32 lat tego samego męża, jestem mamą 30-letniej córki. Wszyscy jesteśmy architektami, podobnie jak mój ojciec. W życiu zawodowym żadnej pracy się nie boję, żadnych wyzwań nie unikam. Staram się aktywnie wypoczywać, lubię jeździć na nartach, podróżować oraz spacerować z psem.

Podziel się cytatem

Rak to był wyrok

Zachorowałam, gdy miałam 17 lat. Byłam uczennicą III klasy liceum, aktywną harcerką. Nagle poczułam, że coś mi przeszkadza, gdy biegam w czasie gimnastyki. Wyczułam guzek w piersi. Zawsze miałam bardzo dobry kontakt z rodzicami, więc od razu im o tym powiedziałam. Zareagowali natychmiast. Pobrano mi wycinek. Okazało się, że to nowotwór złośliwy, a wtedy rak to był wyrok. To spadło na mnie i na moich rodziców jak grom z jasnego nieba. Oni nie wiedzieli, jak mi tę wiadomość przekazać. Powiedziały mi lekarki w instytucie, gdy poszłam odebrać wyniki. Od razu zaznaczyłam, że chcę poznać całą prawdę. Więc one mnie poinformowały i się rozpłakały. Ja nie. Powiedziałam sobie, że nie mogę. Postanowiłam, że muszę się trzymać dla rodziców. Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. 1 czerwca, w Dzień Dziecka, operacja, amputacja piersi. I wie pani, co wtedy było dla mnie najważniejsze? Czy będę mogła nosić kostium kąpielowy. Proszę pamiętać, miałam 17 lat. Planowałam wyjazd na obóz harcerski.
Czy się buntowałam? O tak, miałam wielkie pretensje do Pana Boga. W tym wszystkim bardzo mi pomógł przychodzący do chorych w instytucie ojciec kapucyn. On do mnie trafił w taki zwyczajny, ludzki sposób, bez górnolotnych słów. Kapucyni, niosący pomoc duchową chorym w instytucie, to ludzie pełni oddania. Mają bardzo dobry wpływ na pacjentów, potrafią świetnie nawiązywać kontakt z chorymi.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Nikt się nie zorientował

Fakt utraty piersi nie przeszkodził mi w życiu. Nadal jeździłam na obozy harcerskie i żyłam tak samo, jak moi rówieśnicy. Nikt się nigdy nie zorientował, że mam sztuczną pierś. To znaczy ci, z którymi byłam zaprzyjaźniona, wiedzieli. Inni nie zauważali. Tak umiejętnie to maskowałam. W tym wszystkim miałam szczęście, bo mieszkający poza granicami Polski bracia mamy mnie wsparli i po operacji nie tylko zaprosili na niezwykłą wycieczkę po Szkocji i Anglii, ale jeszcze ufundowali wspaniałą protezę piersi. Wtedy między protezą kupioną w Szkocji a tą polską była przepaść nieprawdopodobna. Jak między maluchem i mercedesem. Po chorobie zdałam maturę, następnie egzaminy na studia. Dostałam się na architekturę. Na czwartym roku studiów wyjechałam na stypendium do USA. Potem wyszłam za mąż, urodziłam córkę, którą przez rok karmiłam piersią.
Pamiętam, że gdy czekała mnie operacja, to najbardziej chciałam poznać kogoś, kto żyje ileś tam lat po mastektomii. Wtedy takiej możliwości nie było. Więc, gdy pojawił się ruch amazonek, szybko się w to zaangażowałam. Chciałam pomagać chorym. Dawać im nadzieję swoim przykładem. Chociaż ostatnio mniej się angażuję w działalność stowarzyszenia, bo jestem potrzebna moim bliskim i to im staram się dać wsparcie.

Poklepywanie nie pomoże

Czasem ktoś pyta, jak się zachować wobec osoby chorej. Najważniejsze to wysłuchać. Jeżeli ktoś mówi o problemach, to znaczy, że chce nam to przekazać i że uważa, iż jesteśmy godni zaufania. Bo tego nie opowiada się osobie przypadkowej. Więc trzeba wysłuchać i zapewnić o chęci pomocy. Nic tak nie denerwuje, jak poklepanie po plecach i powiedzenie, że będzie dobrze.
Jaka jest recepta na powrót do normalności po chorobie? Na pewno aktywny tryb życia. Chociaż wtedy, gdy chorowałam, lekarze przekonywali, że najlepiej od razu iść na rentę. Narty? Obóz harcerski? Absolutnie! Ale się nie dałam. Nie ma nic gorszego, jak zamknąć się, skupić się tylko na sobie i oczekiwać, żeby wszyscy cierpieli razem ze mną.
Pyta pani, na ile choroba wpłynęła na moje życie. Na pewno zmieniłam podejście do niego. Pojawiła się nowa gradacja ważności. Dla mnie duperele nie mają żadnego znaczenia. Z kolei mój mąż zawsze przywiązywał uwagę do drobiazgów. Pamiętam, jak wyszedł po operacji ze szpitala i powiedział: „Wiesz, dopiero teraz zrozumiałem twoje nastawienie do życia”. Bo jak się przeżyje taką chorobę, to się już wie, co jest ważne. Mam powiedzieć, co jest ważne? Na pewno rodzina, miłość, przyjaciele, dobre relacje, a także świadomość, że są ludzie, na których można liczyć. I jeszcze zadowolenie z pracy, i możliwość działania również na rzecz innych.

Podziel się:

Oceń:

+5 0
2012-12-31 00:00

[ TEMATY ]

Wybrane dla Ciebie

Macierzyństwo w cieniu choroby

Więcej ...

#LudzkieSerceBoga: Poznaj Serce Jezusa, tak bliskie każdemu z nas - rozważania czerwcowe

Red.

Tak często myśląc o Bogu czujemy stres i strach. Odległy Stwórca Wszechrzeczy karzący ludzi za ich potknięcia - wielu z nas taki właśnie obraz Boga nosi w sercu. A jaki naprawdę jest Bóg? Jakie jest Jego serce?

Więcej ...

Abp Wojda wygłosi katechezę podczas rzymskiego jubileuszu seminarzystów i kapłanów

2025-06-17 14:49
Arcybiskup Tadeusz Wojda

Karol Porwich/Niedziela

Arcybiskup Tadeusz Wojda

Przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski abp Tadeusz Wojda SAC będzie przewodniczył polskojęzycznej Mszy św. podczas uroczystości jubileuszowych Roku Świętego, dedykowanych seminarzystom i kapłanom. Wygłosi również dla nich katechezę, poświęconą tematowi kapłanów, jako głosicieli nadziei.

Więcej ...

Reklama

Najpopularniejsze

Nie ma średniej bez religii – trwa walka o respektowanie...

Wiadomości

Nie ma średniej bez religii – trwa walka o respektowanie...

Leon XIV spędzi wakacje w Castel Gandolfo

Leon XIV

Leon XIV spędzi wakacje w Castel Gandolfo

#LudzkieSerceBoga: Poznaj Serce Jezusa, tak bliskie...

Kościół

#LudzkieSerceBoga: Poznaj Serce Jezusa, tak bliskie...

Zmiany personalne 2025

Kościół

Zmiany personalne 2025

Rocznica drugiego objawienia w Fatimie: Ważniejsza treść...

Wiara

Rocznica drugiego objawienia w Fatimie: Ważniejsza treść...

Na drodze do budowy ekspresówki stanęła kapliczka. Co...

W wolnej chwili

Na drodze do budowy ekspresówki stanęła kapliczka. Co...

Komunikat w sprawie niektórych wypowiedzi medialnych ks....

Kościół

Komunikat w sprawie niektórych wypowiedzi medialnych ks....

Katastrofa samolotu lecącego z Indii do Londynu. Na...

Wiadomości

Katastrofa samolotu lecącego z Indii do Londynu. Na...

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką

Wiara

Niezbędnik Katolika miej zawsze pod ręką