– Gromadząc się wokół księżnej Śląska, nie sposób nie postawić sobie pytania: Jaka jest rola świętych w naszym życiu? Odpowiedź może być, że są naszymi patronami, orędownikami u Boga. Chciałbym jednak podkreślić jeszcze jedną ich rolę: święci mogą nas zawstydzać – mówił ks. Bogdan Giemza w homilii, przywołując przemówienie Jana Pawła II, wygłoszone podczas beatyfikacji Karoliny Kózkówny. Papież mówił wówczas: „Czyż święci są po to, ażeby zawstydzać? Tak. Mogą być i po to. Czasem konieczny jest taki zbawczy wstyd, ażeby zobaczyć człowieka w całej prawdzie. Potrzebny jest, ażeby odkryć, lub odkryć na nowo, właściwą hierarchię wartości. Potrzebny jest nam wszystkim, starym i młodym… Święci są po to, ażeby świadczyć o wielkiej godności człowieka. Świadczyć o Chrystusie ukrzyżowanym i zmartwychwstałym”.

Następnie kaznodzieja przytoczył słowa papieża Klemensa IV z wprowadzenia do bulli kanonizacyjnej św. Jadwigi: „Cieszy się wielce Kościół – kochająca matka wszystkich wiernych, mając wydobyć płynącą z głębi serca nową, radosną pieśń chwały, a to dlatego, że okazuje się, że w świecie chylącym się ku wieczorowi odnalazł niczym bezcenną perłę niewiastę dzielną”.

– Tą odnalezioną perłą była i jest osoba św. Jadwigi Ślaskiej. Ale zwróćmy uwagę na metaforę użytą przez papieża Klemensa IV o świecie chylącym się ku wieczorowi. To trochę pesymistyczny obraz czasów, w których żyła św. Jadwiga i w których była wyniesiona na ołtarze. Chodzi tu z pewnością o kryzys moralny i obyczajowy, który przejawiał się również w wydarzeniach społecznych i historycznych. I nasuwa się pytanie: Jaki obraz świata ja noszę w swoim sercu? Jak oceniam całą otaczającą nas rzeczywistość, w której żyję, w rodzinie, ojczyźnie, Kościele. Wydaje się bowiem, że słowa Papieża Klemensa IV o świecie chylącym się ku wieczorowi są wciąż niezwykle aktualne.

Kaznodzieja zwrócił uwagę na 2 cechy św. Jadwigi, które odnajdujemy w czytanym tego dnia fragmencie Księgi Przysłów i bulli kanonizacyjnej. – Pośród tego wszystkiego, czyli pośród wieczoru, w jakim znalazł się świat, pośród ciemności tamtejszych czasów, św. Jadwiga jawi się jako bezcenna perła. W ten sposób zostało podkreślone duchowe piękno naszej patronki – jej piękne życie, cnotliwość i zawierzenie Bogu. Poemat o niewieście dzielnej z Księgi Przysłów stawia to pytanie: „Niewiastę dzielną któż znajdzie? Jej wartość przewyższa perły”.

Ks. Giemza zwrócił uwagę, że motyw perły obecny był na kartach Starego Testamentu, ale również w nauczaniu Jezusa. Przytoczył przypowieść o perle, którą kupiec nabył, sprzedając wszystko co miał. I przywołał drugą myśl z bulli kanonizacyjnej na kanwie Bożego słowa – motyw niewiasty dzielnej. – Ideał niewiasty dzielnej odwołuje się do św. Jadwigi, ale sięga tradycją do Starego Testamentu. W tym kluczu Jadwiga jawi się jako dobra żona, która starała się wypełnić powołanie małżeńskie i powołanie matki, wychowując siedmioro dzieci. Jawi się również jako ta, która świadczy pomoc ubogim. Papież tak to ujął w bulli kanonizacyjnej: „Otwiera dłoń ubogiemu, do nędzarza wyciąga swe ręce”. Papież Klemens IV zawraca też uwagę na fakt, że kiedy Jadwiga po śmierci męża zamieszkała w Trzebnicy w klasztorze sióstr cysterek, odmówiła złożenia ślubów zakonnych po to, aby miała skąd wyciągać dłoń ku biednemu i otwierać prawicę szczodrobliwości wobec potrzebującego. To określenie niewiasta dzielna, „fortis”, czyli mocny, wytrwały odważny zdecydowany, charakteryzuje również Jadwigę, która miała odwagę podejmować decyzje niepopularne, decyzje, które świadczyły o jej duchu męstwa. Ale określenie „fortis” charakteryzuje również Jadwigę, która doświadczała ciosów – chociażby w postaci różnych bolesnych wydarzeń rodzinnych, małżeńskich.

Kaznodzieja zakończył homilię, zwracając się do obecnych w bazylice i uczestniczących w wydarzeniu przez łącza internetowe. – Kiedy dziś gromadzimy się na duchowej pielgrzymce kobiet, prośmy przez wstawiennictwo św. Jadwigi w intencji nas wszystkich i upraszajmy potrzebne łaski. Skoro Kościół w św. Jadwidze odnalazł ową bezcenną perłę i niewiastę dzielną, prośmy, aby również i dzisiaj wspierał przez swoje nauczanie i modlitwę wszystkie niewiasty, tak, aby w tym świecie wciąż chylącym się ku wieczorowi, każda niewiasta odnalazła w sobie piękno Bożego powołania.