Przypadająca 24 marca 80. rocznica tragicznej śmierci rodziny Ulmów i pierwsze ich wspomnienie liturgiczne jako błogosławionych jest okazją do refleksji nad życiem tej pierwszej w historii wspólnie beatyfikowanej rodziny.

Z tej okazji na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim Jana Pawła II miała miejsce konferencja pt. „Błogosławiona rodzina Ulmów inspiracją do świętości współczesnej rodziny”. Obok prelegentów z KUL byli goście z Lublina oraz Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II z Krakowa, a także s. Maria Szulikowska, spokrewniona z bł. Wiktorią.

Podzielona na trzy sesje konferencja była okazja do pochylenia sie nad przykładem świętości tej zamordowanej przez Niemców za okazanie schronienia Żydom rodziny, jak również zgłębienia współczesnej problematyki związanej z rodzicielstwem, jak doświadczenie niepłodności, o którym mówiła prof. Dorota Kornas-Biela. O naprotechnologii jako medycznej i jednocześnie etycznie dopuszczalnej możliwości pokonania niepłodności w sposób niezwykle ciekawy z medycznego doświadczenia mówił dr Maciej Barczentewicz, lekarz specjalista naprotechnologii. Z kolei o moralnych aspektach metody in vitro powiedział ks. prof. Andrzej Muszala z UPJPII. Podczas ostatniej sesji, omawiającej zagadnienie rodziny jako wspólnoty, świadectwo dały dwa małżeństwa: Magdalena i Jacek Jusyn oraz Barbara i Gustaw Gromadzcy. Z kolei ks. Tadeusz Pajurek, proboszcz parafii i jednocześnie kustosz sanktuarium Świętej Rodziny w Lublinie, przedstawił duszpasterską troskę o rodziny.

W pierwszej sesji ks. Paweł Gałuszka, dyrektor Wydziału Duszpasterstwa Rodzin Kurii Metropolitalnej w Krakowie, odnosząc się do nauczania soborowego oraz magisterium ostatnich papieży o rodzinie, podjął temat świętości rodziny Ulmów. Zaznaczył, że chociaż nowi polscy błogosławieni zmarli przed Soborem Watykańskim II, to świadectwo ich życia chrześcijańskiego wyrasta i wpisuje sie w doświadczenie Kościoła, które zostało zdefiniowane w dokumentach soborowych. Podkreślił, że ich świętość wyrastała z przeżywanego sakramentu małżeństwa i wpisywała się w codzienność pracy i obowiązków na wsi. Małżonkowie stali się współpracownikami łaski oraz świadkami wiary. Ich życie było przepełnione otwartością i gościnnością. Przy tym mieli szerokie perspektywy, mając wiele pasji życiowych, związanych nie tylko z rolnictwem, czego świadectwem jest bogata rodzinna biblioteka, która po nich pozostała, a co najdobitniej wyraża znana coraz bardziej pasja fotograficzna bł. Józefa Ulmy. Jego fotografie udokumentowały codzienną świętość życia Ulmów, potwierdzając to, co zeznali w procesie beatyfikacyjnym świadkowie ich życia. Co uderza na tych zdjęciach, to ich ciągle zajęte i wyciągnięte ku innym dłonie. Poniekąd, jak to określił w podsumowaniu ks. prof. Mirosław Chmielewski, stanowią one swoistą hagiografię fotograficzną życia Ulmów.

Ksiądz dr Mateusz Rachwalski z Wyższego Seminarium Duchownego w Rzeszowie, jednocześnie postulator w procesie beatyfikacyjnym Sługi Bożego Jacka Krawczyka na stopniu diecezjalnym, w oryginalny i ciekawy sposób przedstawił świętość mężczyzny na przykładzie bł. Jozefa Ulmy, odnosząc jego życie do świętości św. Jozefa, opisanej w liście apostolskim Franciszka „Patris corde”. Podkreślił, że ze swojego życia bł. Jozef Ulma uczynił „dar, nie ofiarę”. W prelekcji zacytował wybrane fragmenty świadków z procesu, którzy zeznali, że był niezwykle dobrym człowiekiem, nie odmawiał pomocy, dawał rady całkowicie za darmo, przy tym był odpowiedzialny i pracowity, chętnie się uczył, nie bał się nowości nawet wtedy, kiedy robił coś po raz pierwszy we wsi i musiał „przetrzeć szlaki”.

Siostra Maria Szulikowska w charakterystyczny dla siebie, literacki sposób, przedstawiła świętość kobiety na przykładzie bł. Wiktorii Ulmy. Przypomniała, że rodzinność i wiarę Ulmowie wynieśli ze swoich domów rodzinnych. Przez to ich przykład pokazuje piękno chrześcijańskiej rodziny. Wiktoria, chociaż wcześnie straciła matkę, wyrosła na piękną i wartościową pannę. Ulmowie wyrośli na wsi, gdzie kontakt z naturą przybliżał ich do Pana Boga. Zakonnica, spokrewniona z błogosławioną Wiktorią, uświadomiła zebranym w jak trudnej sytuacji finansowej znajdowali sie Ulmowie w czasie wojny. Zainwestowali w ziemie na wschodzie Polski i tam mieli się osiedlić, lecz wybuch II wojny światowej uniemożliwił im przeprowadzkę. Żyjąc z małego ogródka nie zawahali się jednak pomóc proszącym o schronienie Żydom. Siostra Maria podzieliła się mało znanym szczegółem z życia bł. Wiktorii, jej umiejętnością słuchania i uspokajania innych, przez co wiele osób przychodziło zwierzać się jej ze swoich trudności. Była jedyną osobą, która umiała uspokoić swojego upośledzonego na skutek choroby braciszka. Przy tym była dzielna. Nie zawahała się zaryzykować i poprosić o pomoc niemieckiego lekarza, gdy jej mąż na początku wojny wrócił schorowany z frontu i groziła mu śmierć.

Konferencja została zorganizowana przez Katedrę Nauk o Rodzinie Wydziału Teologicznego, Kolo Naukowe Studentów Nauk o Rodzinie, Fundację Rozwoju KUL oraz Towarzystwo Przyjaciół KUL.