– Pan Bóg działa przez wstawiennictwo tych, przez których zanosimy nasze modlitwy. A dzisiaj zanosimy w sposób szczególny przez bł. ks. kard. Stefana Wyszyńskiego. Wszystko to w kontekście zapowiadanej wyjątkowej niedzieli. Gościmy dziś s. Nullę, która przedstawi świadectwo swojego uzdrowienia. Jest to również akt wdzięczności Bogu – mówił ks. Andrzej Gerej, proboszcz parafii.

Null znaczy zero

Siostra opowiedziała o swojej chorobie i uzdrowieniu za wstawiennictwem Prymasa Tysiąclecia, ale przytoczyła również historię swojego powołania.

– Mam na imię s. Nulla. To jest imię, które obrałam we wspólnocie zakonnej. Kiedy przybieramy nowe imię, to nie po to, by było pięknie i ciekawie, ale by nam było pomocą w głębszym przeżywaniu naszego życia w powołaniu. I obrałam je od jego znaczenia. Kiedy usłyszałam, że słowo „null” znaczy tak naprawdę „zero”, pomyślałam, że ilekroć będzie ono wobec mnie wypowiadane, przypominać mi będzie, że tak naprawdę bez Boga jestem niczym. Bł. kard. Stefan Wyszyński powiedział kiedyś takie słowa, że Bóg nieustannie utrzymuje nas przy sobie, nasze „nic” przy swoim „wszystko”. Więc ośmielę się powiedzieć, że w pewnym sensie jest to imię każdego z nas, bo mamy świadomość, że bez Boga jesteśmy niczym a w Nim mamy swoją wartość – podkreślała siostra.

Osobista historia s. Nulli mieści się w kontekście wspólnoty Sióstr Uczennic Krzyża, ponieważ to ta wspólnota wyprosiła cud życia i zdrowia. Dołączyła do niej w roku 1986. Kiedy zamieszkała z siostrami, od pierwszej chwili słyszała, że już wtedy jedną z ich codziennych modlitw była modlitwa o beatyfikację Prymasa Tysiąclecia, z którego dziedzictwa i duchowości wspólnota czerpała.

Wszystko inaczej niż pragnęłam

Niestety, niespełna po 2 latach życia we wspólnocie u siostry zdiagnozowano nowotwór tarczycy z przerzutami do węzłów chłonnych. Odbyła się operacja i leczenie w szpitalu onkologicznym. Po kilku miesiącach sytuacja wydawała się o tyle dobra, że siostra mogła kontynuować życie we wspólnocie i rozpocząć przygotowanie do złożenia pierwszych ślubów. Był to rok 1988, ale niedługo później zaczęła się bardzo źle czuć. Okazało się po kolejnych badaniach, że jest wznowa. Usłyszała wówczas, że ma maksymalnie 3 miesiące życia, a śmierć przyjdzie przez uduszenie, ponieważ guz szybko się powiększał.

– Wszystko to, o czym słyszałam, było inaczej, niż pragnęłam. Nie tak sobie wyobrażałam moje pójście za Bogiem. Dużo wtedy rozmawiała ze mną założycielka naszej wspólnoty – s. Christiana Mickiewicz. Te rozmowy pomiędzy siostrami a lekarzami bardzo się różniły, bo od lekarzy słyszałam o bliskiej śmierci a od sióstr o wieczności – mówiła s. Nulla.

27 stycznia 1989 r., za zgodą biskupa szczecińsko-kamieńskiego Kazimierza Majdańskiego s. Nulla złożyła śluby na wypadek śmierci. Jeszcze tej nocy jechała do Instytutu Onkologii do Gliwic na powtórzenie badań a siostry rozpoczęły nieustanną nowennę za przyczyną kard. Wyszyńskiego, odmawiając ją 9 razy w ciągu każdego dnia z rękoma rozłożonymi w krzyż.

Kiedy w Gliwicach powtórzono badanie, diagnoza została potwierdzona.

Bóg miał inny plan

– Miałam wtedy 21 lat i wiele pragnień serca. I choć wtedy niewiele wiedziałam o życiu zakonnym, bo to był początek mojej drogi, to dzięki modlitwie wielu osób byłam pewna jednego – że moje życie nie jest w rękach lekarzy, lecz w ręku Boga. I mimo tego ogromnego pragnienia życia, zewnętrznie godziłam się na śmierć - mówiła siostra. Po kilku dniach lekarze zdecydowali się podać kolejną zwiększoną dawkę jodu radioaktywnego, po którym nadeszła decydująca noc. - Jak później się dowiedziałam, tej nocy siostry zaczęły mi szyć habit do trumny - opowiadała s. Nulla. Zaczęły się godziny męki, ale nad ranem bardzo niespodziewanie przyszła ulga. Kiedy moja współsiostra przyszła do lekarza zapytać o mój stan, usłyszała: „Cud już się stał, ona żyje”. Lekarze byli zadziwieni polepszającym się stanem zdrowia, którego nie potrafili wytłumaczyć – dawała świadectwo s. Nulla. Podkreślała, że wspólnota żyła w przekonaniu, że Bóg wysłuchał wytrwałej modlitwy.

On zna czas

W diecezji szczecińskiej wiedziało o tym wiele osób. – Bp. Kazimierz Majdański od początku mobilizował nas do tego, żebyśmy zgromadziły dokumenty i opinie i przedstawiły komisji badającej cuda. W tamtym momencie nie potrafiłyśmy tego zrobić. Tym bardziej jest to dla nas dowód, że dla Boga nie ma „za późno”, podobnie jak w naszym nawróceniu. Nigdy nie jest za późno, żeby do Boga wrócić; póki żyjemy, wszystko może się zdarzyć – przekonywała s. Nulla, zaznaczając, że ta historia po 22 latach otrzymała drugie życie. Kiedy wicepostulator procesu beatyfikacyjnego o. Gabriel Bartoszewski dowiedział się, że w Szczecinie jest taka wspólnota sióstr, która cieszy się cudem uzdrowienia a Kościół nic o tym nie wie i nigdy tego nie badał, poproszono s. Nullę o opisanie tego wydarzenia. A co najważniejsze – o udostępnienie pełnej dokumentacji medycznej. Jej odnalezienie po tylu latach, prawie niemożliwe, również cudownie się udało.

Najpierw komisja biegłych profesorów medycyny analizowała dokumenty pod kątem tego, co pomogło – medycyna, czy Bóg. Komisja jednogłośnie stwierdziła, że lekarze robili co mogli, ale to nie było wystarczające, Bóg zrobił więcej. To cudowne uzdrowienie potwierdziła komisja teologów kardynałów i ostatecznie papież Franciszek 2 października 2019 r. podpisał dekret o cudownym ocaleniu życia przed uduszeniem.

Tajemnica krzyża i cierpienia

– Wiele razy zadaję sobie pytanie, dla jakiego momentu Bóg mnie zachował i dlaczego. Przy mnie wielu umarło, choć pragnęło żyć i o to się modliło. Tajemnica krzyża i cierpienia, którą Bóg nam pozostawił w życiu, jest naprawdę tajemnicą między człowiekiem a Bogiem. Teraz w czasie Wielkiego Postu wiele razy śpiewamy: „Zbawienie przyszło przez krzyż, ogromna to tajemnica”. Nie chcę tego tłumaczyć, bo nie potrafię. Mogę tylko powiedzieć, że Bóg jest miłością. Nawet wtedy, kiedy zostawia nam cierpienie, jest bliżej nas niż nam się wydaje – mówiła s. Nulla. Zauważyła, że kiedy Kościół daje nam nowych błogosławionych czy świętych, to nie po to, żebyśmy ich podziwiali, ale żeby pragnienie świętości obudzić również w naszych sercach.

– Każdy z nas ma takie doświadczenie, że ktoś z jego bliskich zagubił się na drodze wiary. Ale skoro Bóg ustrzegł naszą wiarę do tego momentu, to po to, byśmy pomogli innym na tę drogę wrócić. Chcę prosić każdego z Was bardzo osobiście, żebyście to, co dzisiaj jest Waszym krzyżem, cierpieniem, co wyciska Wam łzy, jest wewnętrzną niezgodą, niemocą, ofiarowywali wraz z modlitwą, choćby krótką, za tych, których znacie po imieniu – prosiła s. Nulla.